Historia odkrycia druz tarczy nerwu wzrokowego sięga XIX wieku. Histologicznie powstają wtórnie do nieprawidłowego transportu aksonalnego. Klinicznie druzy tarczy nerwu wzrokowego bywają często przypadkowym znaleziskiem w badaniu okulistycznym. Ich wielkość i lokalizacja zmienia się wraz z wiekiem − druzy rosną, a zatem stają się bardziej widoczne powierzchownie na tarczy nerwu wzrokowego. Chociaż ostrość wzroku może nie być zmieniona, to jednak wraz z powiększaniem się druz pojawiają się ubytki w polach widzenia, najczęściej obserwuje się mroczki w kwadrancie dolnonosowym, a także mroczek łukowaty, powiększenie obszaru plamy ślepej lub koncentryczne zawężenie pola widzenia.
Mimo licznych badań diagnostycznych ciągle brakuje danych opisujących wzajemne relacje pomiędzy druzami tarczy nerwu wzrokowego a jej strukturalnymi i funkcjonalnymi uszkodzeniami. Ponadto nieznany jest wpływ ciśnienia wewnątrzgałkowego na ubytki w polu widzenia u pacjentów ze współistniejącymi druzami tarczy nerwu wzrokowego. Dlatego podobieństwo obrazu klinicznego druz tarczy nerwu wzrokowego i jaskry może być źródłem problemów diagnostycznych i terapeutycznych.
Poniższa praca ma na celu podsumowanie ważniejszych publikacji poruszających tematykę współistnienia tych dwóch chorób i nakładania się ich obrazu klinicznego oraz roli takich narzędzi diagnostycznych, jak: ultrasonografia, angiografia, optyczna koherentna tomografia, a w szczególności badanie elektrofizjologiczne, które może być wiarygodnym testem monitorującym postęp neuropatii.
